میرزا محمد علی
صائب تبریزی از شاعران عهد صفویه است که در حدود سال ۱۰۰۰ هجری قمری در اصفهان (و به روایتی در تبریز) زاده شد. در جوانی مانند اکثر شعرای آن زمان به هندوستان رفت و از مقربین دربار شاه جهان شد. در سال ۱۰۴۲ هجری قمری به کشمیر رفت و از آنجا به ایران بازگشت و به منصب ملکالشعرایی شاه عباس ثانی درآمد. در زمان پیری در باغ تکیه در اصفهان اقامت کرد و همواره عدهای از ارباب هنر گرد او جمع میشدند. وی در سال ۱۰۸۰ هجری قمری وفات یافت و در همین محل (باغ تکیه) در کنار زایندهرود به خاک سپرده شد./گنجورگر قابل ملال نیم، شاد کن مرا
ویران اگر نمی کنی،
آباد کن مراز افتادگی مباد شوم بار خاطرتتا هست پای رفتنی آزاد کن مراخواری کشیدگان به عزیزی رسند زودزان پیشتر که یاد کنی یاد کن مراگر داد من نمی دهی ای پادشاه حسنیکباره پایمال ز بیداد کن مراحیف است اگر چه کذب رود بر زبان تواز وعده دروغ، دلی شاد کن مراپیوسته است سلسله خاکیان به همبر هر زمین که سایه کنی، یاد کن مراشاید به گرد قافله بیخودان رسمای پیر دیر، همتی امداد کن مراپر کن ز باده تا خط بغداد جام منفرمانروای خطه بغداد کن مرادرمانده ام به دست دل همچو سنگ خودسرپنجه تصرف فرهاد کن مراگشته است خون مرده جهان ز آرمیدگیدیوانه قلمرو ایجاد کن مرابی حاصلی ز سنگ ملامت بود حصارچون سرو و بید ز ثمر آزاد کن مرادارد به فکر صائب من گوش، عالمییک ره تو نیز گوش به فریاد کن مرا totti10...
ادامه مطلبما را در سایت totti10 دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : totti10a بازدید : 21 تاريخ : دوشنبه 25 دی 1402 ساعت: 16:27